"Ja wcale nie narzekam! Ja tylko..."

...wyrażam swoją opinię na dany temat. Na przykład. Bo w sumie coś w tym jest. Można czytać definicje ze słownika, ale i tak trudno rozgraniczyć narzekanie (marudzenie, gderanie i inne takie też) od zwykłego stwierdzania faktu.
Zaczynam od tego z powodu bransoletki (ta z muliny, jest mało spektakularna, ale that's not the point). Podążając za panem Alexem Dayem, razem z N. i M. mamy plan - nosić bransoletki przez 20 dni. Z tym że za każdym razem kiedy się na coś narzeka trzeba ją zdjąć, przełożyć na drugą rękę i zacząć odliczanie od nowa. To naprawdę trudne. I uświadomiłam sobie, że po prostu nie jestem pozytywnym człowiekiem. Ale nie chcę tylko dodatkowo marudzić z tego powodu. Skoro już chce się wprowadzać zmiany w swoim życiu to trzeba się za to wziąć, o.



Schodząc na ziemię (całkiem dosłownie) - życie jest niesprawiedliwe (nie, to nie jest narzekanie, tylko taka refleksja). Bo niby czemu TE buty na zdjęciach wyglądają na takie niziutki, a tak naprawdę są jednak dość wysokie? No czemu? Jak uznałam za słuszne żeby dodać na zdjęciu - 9 cm nie bierze się z powietrza przecież!

PS W razie zobaczenia w tle kawałka Agnieszki Dygant z dzieckiem na jakimś zdjęciu proszę się nie dziwić, w końcu pan uśmiechnięty paparazzi nie pojawia się codziennie, a już tym bardziej nie prosi żeby go schować ;)


spodnie - orasy; bluzka - vero moda; sweter - sh; szalik, torebka - bazarek; serduszko - six; bransoletka - od N.; kolczyki - aldo; buty - atmopsphere;

fot. - Nathi